May is a civil servant who joined the Civil Disobedience Movement after the military staged the coup in February 2021. She joined a bag-making business and became a tailor to support herself. She fled to Mae Sot after the junta's security forces seized the shop she worked in and arrested her colleagues. She currently works for a bag-making business started by activists and CDM police officers in Mae Sot, and the group is called CDM Unity. May continues to support the CDM community in Myanmar with the income generated from making bags. CDM Unity products are available for purchase on their Facebook page.
On February 1st, 2021, the military junta staged a violent coup and forcibly took over power...
Six days after the military staged the coup, U Min Ko Naing and U Win Htein went on social media and urged civil servants to oppose the coup by refusing to show up for work. They talked about how civil servants could halt all governing mechanisms by participating in peaceful protests, and February 8th became the day civil servants across the nation stopped showing up at work.
When the news began circulating among the civil servants, some commented, “Our years of service would go to waste if we quit. There is no way we can join the Civil Disobedience Movement. Who will provide for us when we no longer have our jobs? We have families to take care of.” Some of my colleagues tried to convince me not to make hasty decisions after reading some posts on social media. We also could not discuss the prospect of joining CDM at work since we had a few retired majors and lieutenants working in administrative positions at the office.
I could not sleep whenever I thought about how I was going to support my family if I no longer have my job. While at the same time, I can feel my blood boil when I think about the political leaders who are unlawfully detained by the junta. I care about my country more than my job, and I do not want to see it sink to the bottom. I especially do not want Amay Daw Aung San Suu Kyi, whom we all love and admire, to be arrested again. She already sacrificed herself and spent many years behind bars for her people and country.

Whenever I had these thoughts, I felt determined to do whatever I could to help with the revolution. It does not matter how trivial my contribution may be. It was my chance to be a part of it, and the opportunity was in my hands. I finally made up my mind and informed my parents that I decided to join CDM. I announced my decision on Facebook, I mentioned my position and my department, and I invited my colleagues to join me. I also sent a letter to the director of the department explaining my decision.
I felt relieved after making the decision, and I felt proud of myself when my friends congratulated me. I thought to myself that I could finally carry out my duty as a civil servant.
 
On February 15th, I proudly wore my uniform, carried the protest signs, and joined a demonstration with my colleagues in front of our office. During the demonstration, we spotted some of our colleagues, dressed in plain clothes, attempting to get into the office without anyone noticing. They used to be like my second family, we used to sit and have meals together, but all of them looked like strangers to me at that moment.

We choked with emotion as we shouted, “Do not go to work, break free!” on the side of the road. We also witnessed the color of our logo and office signboard suddenly change from red to blue, and we were infuriated. We felt we had been bullied around, and we had no say in what was going on. The people, however, saw us protesting and came out to support us. They gave us water, snacks, and they cheered for us until the deafening sound of applause filled the street. Tears began to run down my face, and I used them to give me the strength I needed to become a civil servant that stands in solidarity with the people. The fascist terrorists started killing peaceful protesters soon after, and we witnessed similar incidents in our neighborhood.

We saw the junta's security forces came into our street and fired their weapons, arrested the residents, and later tortured them. I am a CDM civil servant, and I was afraid for my life, so I decided to move. I also avoided the soldiers when they came into my street during the day. I had to move from place to place, and it was especially difficult for a mother with a toddler like me. I had to stop myself from breaking down and bursting into tears many times.
My daughter occasionally asked me if the soldiers were coming to arrest me when she saw military trucks. I would catch a glimpse of her looking worried, so I would go ahead and console her.
“What is the color of your father’s uniform?”
“It’s green, mom.”
“Is it the same color as the uniform those soldiers are wearing?”
“Yes. It’s the same, mom.” Her eyes would sparkle as she said.
“Then you don’t need to be afraid because your father is just like them.” She would go back to being her usual self and continue playing happily, and I could let out a sigh of relief only then.
You are correct in case you might be wondering. My ex-husband is someone from the military who did not join CDM. If I ever get a chance one day, I would like to take a photo of my daughter when she is scared, and I would like to show it to people like him. I want to let them know how much she is hurt and distressed because of what they are doing.
As time went by, it became more and more difficult for CDM civil servants to support themselves. My friends and I got an idea to start a small business to help CDM civil servants

who are struggling to make ends meet, and I took the initiative to lead the group. One of my ex-colleagues had a bag-making business during that time, and she offered to help us. She gave us job opportunities, and she supported us with everything we needed. We took care of each other, and we made sure no one in our group abandoned the movement and went back to their previous jobs. We carried on with unbreakable determination to make sure CDM remained strong, and we did not look back on our decision.

On March 14th, 2022, the junta's security forces seized our shop and detained two of my colleagues who were CDM civil servants. They also detained eight young men and took everyone to the interrogation center. As someone who is part of the group, I was in shock, and I was in fear for my life. I decided to leave my home and go into hiding.

My daughter looked at me with her eyes full of tears when she saw me packing in a hurry. I pretended not to notice she was standing there. I did not want my daughter to see me like this if I was going to be arrested. More importantly, I need to stay alive for her. I left my daughter that night and fled to a neighboring country with the help of a friend.

Although I faced many difficulties in my life, this was by far the worst experience I have had. I contacted my mother and informed her of my situation when I got somewhere safe, and she wept as we talked on the phone. I consoled and reassured her that I would be gone for a while. While it is true that I could only go back home after we win the revolution, my situation is nothing compared to those who are imprisoned or do not have a home to go back to. That being said, I have already spent countless days crying my eyes out after thinking about home.

I arrived in Mae Sot with my friend, who was the owner of the bag-making business that supported us, and we started a group called CDM Unity. We launched a bag-making business together with activists and police officers who joined CDM. It was surreal for me to work with the police officers since I used to be afraid of them. However, they are police officers who made the conscious decision to stand in solidarity with the people, and I am very proud of them for what they did. Everyone in the group is now like my second family, and we work well together.
We are trying our best during these uncertain times.

We have our own traumas, we are dealing with them in our own ways, and despite these challenges, we are trying our best to stay united and face everything that lies ahead of us together.
Nowadays, we are able to provide more support to CDM civil servants still living in Myanmar. We receive letters from them, and I would like to do my best to help them in anyway I can. Myanmar communities everywhere are also doing their best to work together and pull Myanmar out of the crisis, and we only have ourselves to count on during these trying times. I would like to end this essay by expressing my sincere appreciation to those who have been supporting us mentally, physically, and financially throughout the revolution.

We will win the revolution.










 

 

 

 

 

 

                                                                              “အခန်းထဲမှာ”

 

အခန်းထဲမှာ အကျဉ်းသား/အချုပ်သား (၁၀၆)ဦး ရှိတယ်။ အဲ့ဒီအခန်းထဲမှာ ဒီလူဦးရေကို ထိန်းချုပ်တဲ့ အခန်းသူကြီးတစ်ယောက်ရှိတယ်။ သူကြီးက သဘောထားကောင်းတယ်၊ စည်းကမ်းအရမ်းမတင်းကြပ်ဘူး။ ဒါပေမယ့် သူဟာ ပြင်ပလောကနဲ့ ကင်းကွာနေတာ နှစ်ပေါင်း (၂၀) ကျော်ပြီမလို့ ရံဖန်ရံခါ သူ့အပြုအမူတွေက ငါတို့လိုလူတွေအတွက် အရမ်းကြောင်တယ်လို့ထင်ရတယ်။ ဥပမာ- မြန်မာသံစဉ်သီချင်းတွေကို အကျယ်ကြီးဖွင့်နားထောင်တတ်တာ၊ ဇူးဇူးစံ၊ ဝင့်စန္ဒာဗိုလ်၊ မေသက်ထားဆွေတို့က သူ့အကြိုက်တွေပဲ။ သူကြီးက ကြောင်ကိုလဲ အတော်ခင်တွယ်ရှာတယ်။ (အင်း….. ကြောင်တွေကို သိပ်ချစ်တတ်တဲ့ အဲ့ဒီကောင်မလေးကို သတိရမိ)

အခန်းထဲမှာအိမ်သာ (၂) လုံးရှိတယ်။ အခန်းထဲမှာ ဂေါ်လီထည့်ပေးတဲ့ အရှည်ကြီးရှိတယ်။ အခန်းထဲမှာ ဘဝတွေရှိတယ်။ အခန်းထဲမှာ ကဗျာတွေကိုချစ်တဲ့ လူငယ်တစ်ယောက်ရှိတယ်။ အဲ့ဒီလူငယ်ဟာ သူ့ချစ်သူမဟုတ်တဲ့ တခြားတစ်ယောက်ကို စွဲလမ်းနေမိကြောင်း ငါ့ကိုဝန်ခံတယ်။ သူနှစ်ကာလရှည်ကြာစွာ တွဲခဲ့တဲ့လူကို ဘာလို့တွဲခဲ့မိပါလိမ့်တဲ့။ ဒီလူငယ်ဟာ သူချစ်တဲ့ကောင်မလေးကို “မိန်းမပျိုလေး” ဆိုတဲ့ နာမ်စားသုံးတယ်။ အခန်းထဲမှာ ဘယာတွေရှိတယ်။ မူးယစ်ဘယာတွေ၊ လူသတ်ဘယာတွေ၊ သူခိုးဘယာတွေ၊ စစ်စည်း/ရဲစည်းဘယာတွေ။ အခန်းထဲမှာ သံခြေကျင်းနဲ့ ဒေါက်နဲ့ အခတ်ခံထားရတဲ့ အကိုတစ်ယောက်ရှိတယ်။ သူအပြစ်ဒဏ်ပေးခံရခြင်းအကြောင်းအရင်းက ရုံးထွက်/ ရုံးပြန်မှာ ဆေးရွက်ကြီးသယ်ခဲ့မိလို့။ အခန်းထဲမှာ ဘယ်သူနဲ့မှ ကောင်းကောင်းမွန်မွန် ပေါင်းသင်းလို့မရတဲ့ လူ့အထီးကျန်တစ်ယောက်ရှိတယ်။ အခန်းထဲမှာ စုံညီတဲ့ဘာသာရေးတွေ ရှိသေးတယ်။ အခန်းထဲမှာ ငါတို့တစ်ဆောင်လုံးရဲ့ ရေစက်တွေကိုဦးစီးတဲ့ ဘုတ်ကိုင် (၂)ယောက်ရှိတယ်။ တစ်ယောက်နဲ့ငါက ခင်မင်ပေမယ့် တစ်ယောက်ကတော့ ခပ်တန်းတန်းပါပဲ။ ငါခင်တဲ့တစ်ယောက်က ငါ့ဘေးမှာအိပ်တယ်။ သူ့ဘဝအကြောင်းပုံပြင်တွေကို နားထောင်ရတဲ့အခါ ငါ့မှာနားထောင်ရုံသက်သက်နေရတယ်။ အခန်းထဲမှာ စာကြည့်ဘုတ်ကိုင်ရှိတယ်။ ငါတို့ရဲ့ထောင်ဝင်စာလေးတွေလာရင် အဲ့ဒီစာကြည့်တိုက်သမားကို ငါတို့ကပေးကျွေးရတယ်။ ဒါဟာအလိုက်တသိပေးခြင်းပါပဲ။ ဒါမှသာ တစ်ပတ်တစ်ပတ်ကို ဖတ်စရာစာအုပ်တွေရမှာမလား။ အခန်းထဲမှာ နေရာမျိုးစုံကလာတဲ့ နိုင်ငံရေးအကျဉ်းသားတွေရှိတယ်။ တချို့ကဘာမှန်းမသိ၊ တချို့ကညာမှန်းမသိ။ ဒါပေမယ့် ငါတို့ဟာစည်းလုံးကြတယ်။ အခန်းထဲမှာ ဘေးတန်းမရတဲ့လူတွေရှိတယ်။ ပန်ကာမရှိတဲ့ အခန်းအလယ်ခေါင်မှာ သူတို့အိပ်ရတယ်။ အခန်းထဲမှာ မညီမျှတဲ့အခွင့်အရေးနဲ့ ရှင်သန်နေကြသူတွေရှိတယ်။ အခန်းထဲမှာ ယောက္ခမရော မိန်းမကိုရော အပိုင်ချုပ်ထားတဲ့သူရှိတယ်။ အခန်းထဲမှာ ကိုယ့်ချစ်သူကိုယ်သတ်ခဲ့ပြီး အတိတ်မှာပဲ အပိတ်လှောင်ခံနေရတဲ့ ဖြစ်တည်မှုတစ်ခုရှိတယ်။ အခန်းထဲမှာ ကိုကာကိုလာ၊ ကြယ်ပြာလေးနဲ့ ဝေးတဲ့နောက် ကံ့ကော်ပန်း၊ ထီး၊ နွားနို့၊ Facebook၊ ထူးအိမ်သင်ရဲ့ကဗျာ၊ ရွှန်းရွှန်းရဲ့ အသံလွင်လွင်၊ မမြတ်သက်ရဲ့အပြုံး၊ အမေ့ဆူပူသံ (ဆုပန်သံ) ကျော်အောင်ဂန္တဝင် ၁၀၊ ဓာတ်ဆီရနံ့၊ ရည်းစားဦးအရိပ်၊ ရင်းနှီးသောမျက်နှာများ၊ လရောင်၏ဖြာကျမှု၊ ကြယ်ကြွေမှုပုံရိပ်၊ လွတ်လပ်သောအိပ်မက်၊ အပြာရောင်ကျောပြင်၊ မကြည်အေးလေး၊ ကြည်ပြာများ(နီကိုရဲ၊ မေဝင်းမောင်၊ ဇော်ဇော်အောင်)၊ အဓိပတိလမ်း၊ အင်းလျားကန်၊ Ramen ခေါက်ဆွဲ ဘာဆိုဘာမှမရှိပါ။ အခန်းထဲမှာ ရေတမာလေးရှိသည်။ သို့သော် စာအိတ်ထဲတွင် ကျွန်တော့်ဘယ်ရင်အုံတွင်သာနေ၏။    ။

​

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                       

                                                                              “လက်ချောင်းကလေးများ”

 

(၁)

ကျွန်တော်တို့ရှေ့တွင်ရှိသော တရားသူကြီးသည် ၄င်း၏နဖူးပြင်မှ စီးကျလာသော ချွေးစက်တို့ကို သုတ်သင်ရင်း စာစီစာရိုက်ဟန်ဖြင့် ခပ်တည်တည်သရုပ်ဆောင်နေ၏။ အကျဉ်းထောင်ဝင်းအတွင်းက တရားခွင်သည် ပူလောင်ဆူညံနေသည်။ တရားရုံးရှိ မျက်နှာကျက်တွင် ရပ်နေသော ပန်ကာ(၂)ခုရှိပြီး ၄င်းတို့အောက်တွင် စကားတွေကို အစဉ်မပြတ်ပြောဆိုနေသော တရားခံဟု အစွပ်စွဲခံရသူ အယောက် (၄၀) ထက်မနည်းနှင့် ရှေ့နေများရှိနေသည်။ ဆွဲချရှေ့နေက ဖုန်းသုံးနေသည်။ ကျွန်တော့်ဘေးရှိ ဦးလေးကြီးက ကွမ်းတမြုံ့မြုံ့ဝါးနေ၏။ ဝေကြီးသည် သူ့အိမ်ကပို့လိုက်သော မုန့်များကိုစားနေသည်။ ကျွန်တော်၏ မျက်လုံးအစုံကမူ ပတ်ဝန်းကျင်ရှိ သက်ဝင်လှုပ်ရှားမှုများကို စူးစမ်းနေမိသည်။ “ဟေ့ မထိရဘူးနော်၊ အရမ်းနီးနီးကပ်ကပ်နေခွင့်မရှိဘူး” ဟု အရပ်ဝတ်နှင့်ရဲတစ်ယောက်သည် လူနှစ်ယောက်ကို ကျယ်ကျယ်လောင်လောင်ဟန့်တားလိုက်သည်။ အပြောခံလိုက်ရသော ကောင်လေး၏မျက်နှာသည် စိတ်ပျက်ဟန်ပေါ်သွားသည်။ ထိုကောင်လေးအနားတွင် ထိုင်နေသော ကောင်မလေးမှာမူ တွန့်ဆုတ်တွန့်ဆုတ်ဖြစ်သွား၏။ မတွေ့တာကြာပြီဖြစ်တဲ့ ချစ်သူနှစ်ဦး။ ဆုံတွေ့ကြရတော့လည်း ဟိုအရင်လို လွတ်လပ်စွာ ပွေ့ဖက်ပိုင်ခွင့်မရှိတော့။ ကျွန်တော် သူတို့နှစ်ဦးကို ငေးစိုက်ကြည့်နေမိသည်။ ကောင်လေး၏သက်သေအဖြစ် လာရောက်ထွက်ဆိုသော ကောင်မလေးသည် စောစောကအော်ငေါက်သွားသော ရဲသားကို တစ်ချက်ခိုးကြည့်လျက် သူမ၏ (ဘယ်လက်မှ) လက်ညှိုးကလေးကို ကောင်လေးထံ မသိမသာလေး တရွေ့ရွေ့တိုးရွေ့ပေးလိုက်သည်။ ကောင်လေးကလည်း သူ၏ (ညာလက်မှ) လက်ညှိုးကလေးကို ကောင်မလေး၏ လက်ညှိုးကလေးထံသို့ လှမ်း၍ ဆွဲချိတ်ထားလိုက်သည့်မြင်ကွင်းသည် အင်မတန်မှ ရိုးစင်းပြီး လှပပါသည်။ တစ်ယောက်၏လက်ချောင်းကလေးနှင့် တစ်ယောက်၏လက်ချောင်းကလေးတို့ ထိတွေ့နေပုံတွင် အချစ်ကို ကျွန်တော်မြင်နေရသည်။ (ကောင်မလေး၏ ဘယ်ဘက်ကပေါ့ပေါ့ပါးပါးဆိုသော်ငြား ကောင်လေး၏ ညာလက်တွင်ကား အချုပ်အနှောင်တစ်ခုရှိ၏။)

 

(၂)

အချုပ်ကားပေါ်ကို တက်လိုက်တော့ ထိုင်စရာနေရာတစ်ခုရ၏။ မိန်းကလေးတွေကိုထားရာ နောက်ခန်း၏ အနီးတွင်ဖြစ်သည်။ အလျင်စလိုပဲ ကျွန်တော်ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ ကျွန်တော့်နောက်မှ တရစပ်လိုက်တက်လာသည့် လူများကတော့ ထိုင်ခွင့်မရတော့။ လူတစ်ယောက်က ကျွန်တော့်ရှေ့မှာ မတ်တပ်ရပ်လျက် နောက်ခန်းကိုကြည့်နေသည်။ သိပ်မကြာမီမှာပင် အချုပ်ကားကြီးသည် ပြည့်သိပ်နေသော ချွေးနံ့တွေကို သယ်ဆောင်၍ သူ့ခရီးကို စတင်လေတော့သည်။ ထိုအခါကျမှ ကျွန်တော့် ရှေ့က မတ်တပ်ရပ်နေသူ၏ နောက်ခန်းကိုကြည့်နေခြင်း အကြောင်းရင်းကို ကျွန်တော်သိရလေသည်။ မိန်းကလေးတွေထားရာနောက်ခန်းနှင့် ကျွန်တော်တို့အခန်းကိုခြားထားသော သံတံခါးချပ်သည် တဖြည်းဖြည်းနှင့်ပွင့်ဟလာ၏။ မတ်တပ်ရပ်နေသူသည် နောက်ခန်းမှတစ်စုံတစ်ယောက်ကို စကားများလှမ်းပြောနေသည်။ “သားကြီး အဲ့ဒါ မင်းကောင်မလေးလား” ထိုသူ၏ဘေးတွင်ရှိသည့် တစ်ယောက်က မတ်တပ်ရပ်နေသူကိုမေးသည်။ ထိုသူကလဲ ခေါင်းညိတ်ကာ အဖြေပေးသည်။ ကျွန်တော်လည်း ထိုသူ၏ကောင်မလေးဆိုသူကို မြင်ရလေမလားအတွေးနှင့် ဝေ့ဝဲကြည့်မိ၏။ သို့သော် ထင်ထင်ရှားရှားမမြင်ရ။ မှန်ချပ်ခြားနေသဖြင့် မဲမဲသဲသဲသဏ္ဌာန်လောက်သာတွေ့ရသည်။ ကြည့်နေစဉ်မှာပင် သံဇကာကွက်များကြားမှ လက်သည်းနီဆိုးဆေးလေးများ ခြယ်သထားသော လက်ချောင်းကလေးများထွက်လာသည်ကို ကျွန်တော်မြင်ရသည်။ သိပ်လှတာပဲ။ ဒီလိုအရာတွေကို ငါမမြင်ရတော့တာ ဘယ်လောက်တောင်ရှိသွားပြီလဲ မသိဘူးဆိုပြီး ကိုယ့်ကိုယ်ကိုတွေးမိနေသည်။ ထိုစဉ် ထိုခြယ်သထားသော လက်ချောင်းလှလှလေးများကို ကျွန်တော့်ရှေ့တွင် မတ်တပ်ရပ်နေသူက လှမ်း၍ ဖမ်းဆုပ်လိုက်လေသည်။ အလို….. ကျွန်တော့် နှလုံးသားမှာ တစ်စုံတစ်ခုကို ဆုံးရှုံးသွားရသလို ခံစားလိုက်ရသည်။ သို့သော်လည်း ထိုမြင်ကွင်းကလေးကို ကျွန်တော်ပြုံးရယ်ကာ ကြည့်ရှုခဲ့ပါသည်။

​

​

အမေ့အိမ်သို့တမ်းချင်း

 

မျှော်လင့်ချက်တစ်ခုကို ရင်မှာပိုက်

အနွေးထွေးဆုံးပါဆိုတဲ့ အမေ့အိမ်ကို

ကျောခိုင်းထွက်ခွါခဲ့တဲ့ သားမိုက်တစ်ယောက်

တောင်တန်းတွေရှိတဲ့ အရပ်ဆီ

ရောက်လာခဲ့တယ်။

 

ဦးတည်ရာတစ်ခုကို အာရုံစိုက်

အပေါင်းအသင်းတွေနဲ့လဲ

ဝေးခဲ့တယ်။

 

အမေ့အိမ်ကနေ မခွဲဖူးတဲ့ငါ

အိမ်နဲ့အဝေးဆုံးကိုသွား

မျိုးဆက်သစ်တို့ ကောင်းစားရေးဖို့

တာဝန်တွေကို ထမ်းခဲ့တယ်။

 

တစ်နေ့တော့ ဆိုတဲ့ မျှော်လင့်ချက်နဲ့

ကျရာတာဝန် ထမ်းဆောင်ရင်း

အမေ့အိမ်ဆိုတဲ့ အရပ်ကို

အမေ့သား လွမ်းနေခဲ့ပြီ။

 

-Vanzo

​

The Road Ahead is Uncertain, but I am not Giving up

May

 

On February 1st, 2021, the military junta staged a violent coup and forcibly took power...

 

Six days after the military staged the coup, U Min Ko Naing and U Win Htein went on social media and urged civil servants to oppose the coup by refusing to show up for work. They talked about how civil servants could halt all governing mechanisms by participating in peaceful protests. February 8th became the day civil servants across the nation stopped showing up at work.

 

When the news began circulating among the civil servants, some commented, “Our years of service would go to waste if we quit. There is no way we can join the Civil Disobedience Movement. Who will provide for us when we no longer have our jobs? We have families to take care of.” Some of my colleagues tried to convince me not to make hasty decisions after reading some posts on social media. We also could not discuss the prospect of joining CDM at work since we had a few retired majors and lieutenants working in administrative positions at the office.

 

I could not sleep whenever I thought about how I would support my family if I no longer had my job. While at the same time, I can feel my blood boil when I think about the political leaders unlawfully detained by the junta. I care about my country more than my job and do not want to see it sink to the bottom. I especially do not want Amay Daw Aung San Suu Kyi, whom we all love and admire, to be arrested again. She sacrificed herself and spent many years behind bars for her people and country.  

 

Whenever I had these thoughts, I felt determined to do whatever I could to help with the revolution. It does not matter how trivial my contribution may be. It was my chance to be a part of it, and the opportunity was in my hands. I finally made up my mind and informed my parents that I had decided to join CDM. I announced my decision on Facebook, mentioned my position and department and invited my colleagues to join me. I also sent a letter to the department director explaining my decision.

 

I felt relieved after making the decision and proud of myself when my friends congratulated me. I decided to finally carry out my duty as a civil servant.  

 

On February 15th, I proudly wore my uniform, carried the protest signs, and joined a demonstration with my colleagues in front of our office. During the demonstration, we spotted some of our colleagues, dressed in plain clothes, attempting to get into the office without anyone noticing. They used to be like my second family, we used to sit and have meals together, but they all looked like strangers to me at that moment.

 

We choked with emotion as we shouted, “Do not go to work, break free!” on the side of the road. We also witnessed the color of our logo and office signboard suddenly change from red to blue, and we were infuriated. We felt we had been bullied around, and we had no say in what was going on. The people saw us protesting and came out to support us. They gave us water and snacks and cheered for us until the deafening sound of applause filled the street. Tears began to run down my face, and I used them to give me the strength I needed to become a civil servant that stands in solidarity with the people.

 

The fascist terrorists started killing peaceful protesters soon after, and we witnessed similar incidents in our neighborhood. We saw the junta's security forces enter our street and fire their weapons, arrest the residents, and torture them later. I am a CDM civil servant and was afraid for my life, so I decided to move. I also avoided the soldiers entering my street during the day. I had to move from place to place, which was especially difficult for a mother with a toddler like me. I had to stop myself from breaking down and bursting into tears many times.

 

My daughter occasionally asked me if the soldiers were coming to arrest me when she saw military trucks. I would catch a glimpse of her looking worried, so I would go ahead and console her.

 

“What is the color of your father’s uniform?”

 

“It’s green, mom.”

 

“Is it the same color as the soldiers' uniform?”

 

“Yes. It’s the same, mom.” Her eyes would sparkle as she said.

 

“Then you don’t need to be afraid because your father is just like them.” She would go back to being her usual self and continue playing happily, and I could let out a sigh of relief only then.

 

You are correct, in case you might be wondering. My ex-husband is someone from the military who did not join CDM. If I ever get a chance one day, I would like to take a photo of my daughter when she is scared, and I would like to show it to people like him. I want to tell them how much their actions hurt and distressed her. 

 

As time went by, it became more and more difficult for CDM civil servants to support themselves. My friends and I got an idea to start a small business to help CDM civil servants who are struggling to make ends meet, and I took the initiative to lead the group. One of my ex-colleagues had a bag-making business during that time, and she offered to help us. She gave us job opportunities and supported us with everything we needed. We took care of each other and made sure no one in our group abandoned the movement and returned to their previous jobs. We carried on with unbreakable determination to make sure CDM remained strong, and we did not look back on our decision.

 

On March 14th, 2022, the junta's security forces seized our shop and detained two of my colleagues, CDM civil servants. They also detained eight young men and took everyone to the interrogation center. As someone who is part of the group, I was in shock, and I was in fear for my life. I decided to leave my home and go into hiding. 

 

My daughter looked at me with her eyes full of tears when she saw me packing in a hurry. I pretended not to notice she was standing there. I did not want my daughter to see me like this if I was going to be arrested. More importantly, I need to stay alive for her. I left my daughter that night and fled to a neighboring country with the help of a friend.

 

Although I faced many difficulties in my life, this was by far the worst experience I have had. I contacted my mother and informed her of my situation when I got somewhere safe, and she wept as we talked on the phone. I consoled and reassured her that I would be gone for a while. While it is true that I could only go back home after we win the revolution, my situation is nothing compared to those who are imprisoned or do not have a home to go back to. That said, I have already spent countless days crying my eyes out after thinking about home.

 

I arrived in Mae Sot with my friend, who was the owner of the bag-making business that supported us, and we started a group called CDM Unity. We launched a bag-making business with activists and police officers who joined CDM. It was surreal for me to work with the police officers since I used to be afraid of them. However, they are police officers who made the conscious decision to stand in solidarity with the people, and I am very proud of them for what they did. Everyone in the group is now like my second family, and we work well together.

 

We are trying our best during these uncertain times. We have our traumas; we are dealing with them in our ways, and despite these challenges, we are trying our best to stay united and face everything that lies ahead. 

 

Nowadays, we can provide more support to CDM civil servants still living in Myanmar. We receive letters from them, and I would like to do my best to help them in any way I can. Myanmar communities everywhere are also doing their best to work together and pull Myanmar out of the crisis, and we only have ourselves to count on during these trying times. I am writing to express my sincere appreciation for those who have supported us mentally, physically, and financially throughout the revolution. 

 

We will win the revolution.

 

About the Author

May is a civil servant who joined the Civil Disobedience Movement after the military staged the coup in February 2021. She joined a bag-making business and became a tailor to support herself. She fled to Mae Sot after the junta's security forces seized the shop she worked in and arrested her colleagues. She currently works for a bag-making business started by activists and CDM police officers in Mae Sot, and the group is called CDM Unity. May continues to support the CDM community in Myanmar with the income generated from making bags. CDM Unity products are available for purchase on their Facebook page.

 

ဖုန်းမှန်ပေါ်က ကျောင်းခန်းငယ်

 

တိုင်းပြည်အနှံ့က အသံတွေဟာ

ဒီခေတ်ပေါ် ဆော့ဖ်ဝဲလ်လေးဆီက လာစုတယ်။

 

သိကာကျွမ်းခဲ့ပေမယ့် ထိကာလှမ်းခဲ့လို့်မရ

အသံကြား ရုပ်မမြင်ရတဲ့

တို့ဟာ ဒီဖန်သားဖုန်းပြင်ပေါ်မှာ။

 

ဆုံခြင်းတွေဟာ ယုံချင်စရာမကောင်းဘူး

အဝေးလံက အသံတွေကို အတွေးဉာဏ်မှ 

သဏ္ဌာန်ဖော်ရုံသာ တတ်နိုင်တယ်။

 

နေရာဦးစရာ ခုံတန်းလည်းမရှိဘူး

မြေမှာလူးစရာ ဖုန်လမ်းလည်းမရှိဘူး

ကျောင်းမှာမဟုတ်ဘဲ ပြောင်းကာ တို့သင်ရတယ်။

 

နွေးထွေးမှုတို့ နည်းလေတော့

ဆွေးနွေးမှုတို့ ခဲစေတယ်

ကျည်ဆန်တွေရှောင်ရင်း

ရီသံ(ရယ်သံ)တွေ မအောင်တော့ပါဘူးကွယ်။

 

စာသင်ခန်းထိ လာချင်စမ်းမိတာကို

မညာချင်စမ်းတော့ပါဘူးလေ။

 

ဆုံစည်းလို့ရမယ့်အခါ ဗုံတီးလို့ ကြိုမယ်။

 

လင်းညို

မော်ဒန်ကဗျာ

​

ကမ္ဘာမပျက်ခင် မြန်မာအရင်ပျက်လေမလား

 

မိုးရယ်စွေ ကိုးကွယ်လေတဲ့ဘုရားဟာ

မတရားမှုကို အရေးမယူတဲ့နေ့တွေ၊

တို့ပြန်ရတဲ့ အယုတ်တမာတို့ အသက်ကို

အဟုတ် ငါတို့မမက်ဘူး၊

မင်းတို့ချိုးတဲ့ ကိုင်းအဖြာအခက်တွေဟာ

ငါတို့လူငယ် တိုင်းအနာဂတ်တွေ။

 

ဆွေးလျက်ပူ မွေးရပ်မတူလည်း

တစ်ပြည်လုံးဟာ သွေးပွက်ဆူရဲ့၊

ဒီစစ်တလင်းမြေပေါ် ပြည်ချစ်ခြင်းတွေ

အရည်ပျော်ခဲ့ပြီလေ။

 

တိုင်းတက်ဖျက်တဲ့ မိုင်းလက်နက်ကြောင့်

တို့ပြည်ထောင် ကိုင်းအခက်ခက်လည်းကွဲ

လွတ်လပ်ရေးပေါ် ဖွတ်ဖြတ်ပြေးတော့

ဖွတ်ပုတတ်(ဗဒတ်)လေးတို့သာ ပျော်ကြကုန်။

 

ဒေဝဒတ်လုပ်လို့ 

အမေ့ရွှေနားကပ်လည်း ကုန်ပြီ၊

ကုန်ဈေးကွက်တွေ

တဟုန်ပြေးတက်ပုံအတိုင်းဆို

ကမ္ဘာမပျက်ခင်

မြန်မာ အရင်ပျက်လိမ့်မယ်ထင်တယ်။

 

လင်းညို

မော်ဒန်ကဗျာ

​

ရှေ့ဆက်မယ့်လမ်း

 

လင်းပျပျ

ရှိလာရတော့မယ့်

နံနက်ခင်းအလှ

ခြယ်သဖို့ ရောင်စဉ်ရွေး

တွေးမျှော်လို့နေခိုက်

မဲ မိုက် မှောင် စုတ်ချက်

ရက်ရက်စက်စက်

အကွက်ချပတ်သွန်း

သူတို့ ……

သူတို့ ဖျက်ဆီးခဲ့ကြပေါ့

 

ည ……

နေစားခြင်းခံလိုက်ရတဲ့ည

အမှောင်တိုက်က

လိုက်ကာချလွှမ်းဖုံး

မှုန်ပျပျလမ်းလေးတောင်

ဝါး ဝေ့ ဝေ ဝဲ

 

တစ်စ …….တစ်စ

နက်အထက်ညဉ့်ယံသို့

ရောက်စေဖို့ပို့ခဲ့

အဲ့ဒီညတွေ ……

 

“တုံ” “တုံ” “တုံ”

“ဒေါင်” “ဒေါင်” “ဒေါင်”

လက်သံပြောင် ရိုက်ချက်

ဘဝဂ်ညံ မြည်သံလင်္ကာဖွဲ့

ရှစ်နာရီ ညတို့ရဲ့

အဲ့ဒါ

တိုက်ပွဲခေါ်သံ အစပေါ့ ……

 

သုံးချောင်းထောင်

လက်တွေမြောက်

ကိုယ်ရောင် မဖျောက်ဘဲ

ရဲရဲရှေ့တက် တိုက်ပွဲဝင်

သမိုင်းရက်စွဲမှာ

ထင်ကျန်ခဲ့ရှာပေါ့ ……

 

ငါတို့ ……

ငါတို့သူငယ်ချင်းတွေရဲ့

ရဲရဲတောက်ဖွင့်ဟချက်

“ကျွန်တော်တို့က လူငယ်တွေပါ

လူငယ်တွေမှာ အနာဂတ်ရှိတယ်” တဲ့

ရင်နှင့်အမျှ ခံစားမိပေါ့ ……

 

ငါတို့ ……

ငါတို့သူငယ်ချင်းတွေရဲ့

သွေးကြွေးကိုပေးဆပ်မယ့်

မျိုးဆက်သစ်

ပြည်သူစစ်တွေမို့

ပကတိ အရှိတရား ဆုပ်ကိုင်ထားပြီး

ဒါ ကြမ်းမယ့်ခရီး

ပန်းမယ့်ခရီးကိုသိ

ရွေးဖောက်လမ်းထုတ်

လျှောက်ခဲ့တယ်

ပေးဆပ်မှုများစွာနဲ့ပေါ့ ……

 

ငါတို့ရဲ့

သွေး ….. အသက် ……

အနာဂတ်အတွက်စတေး

“သွေးသစ္စာ” သံစဉ်ကလေးနဲ့

စွဲထင်စေမယ့် ပုံရိပ်တွေ ……

 

သမိုင်းစာမျက်နှာအစစ်

ပေးဆပ်မှုအသစ်တွေ

ဖောက်ကျူးထားလျက်ပေါ့ ……

ကိုယ်တိုင်တွေးအမြင်

ကိုယ်တိုင်ရေးပြီး

ခြယ်သတဲ့ ပုံရိပ်စစ်

သီကျူးတဲ့ သံစဉ်

အားအင်အပြည့်နဲ့ပေါ့ …..

 

ဖောက်ခဲ့တဲ့လမ်းအထက်

အလင်းသစ်မယ့်

မနက်ဖြန်ဆီသို့

ဆက်လက်လျှောက်လှမ်းလျက် ……။

​

မုံရွာ

--------

 

မုံရွာ ဆိုတာ တကယ်တော့

အညာမြေက အသာယာဆုံးမြို့လေးပါ

အညာမြေဆိုပြီး အထင်မသေးလိုက်နဲ့

မုံရွာရဲ့ လမ်းဘေးဝဲယာမှာ

တမာပင်တွေစီတန်း 

ခရီးသွားရင်း ရွေရင်အေးရတာပေါ့

တခါတရံ ရွာလေး ဆိုပြိီး

မန္တလေး တို့ ရန်ကုန်တို့လို အစ်ကိုကြီးတွေက

ကျီစယ်ကြသေးသမို့

နာရီစင်ကြီးကပြန်ပြောလိုက်တယ်

သီတင်းကျွတ်ရင် လာကြည့်လို့

မာနသံနဲ့ပေါ့။   ။

 

မုံရွာသူ မုံရွာသား

အသားကညိုတိုတို

စျေးရောင်းစျေးဝယ် ဦးတဟိုနဲ့

ကိုယ့်ဘဝကိုယ်ကျေနပ်နေပုံက

ရုပ်ရှင်မင်းသားကြီးတွေရှုံးရလောက်ပါပေ့

စိုက်တာက ကုလားပဲ

ပိုလျှံတာက နှမ်း မြေပဲ

ချင်းတွင်းမြစ်ထဲ တခါတရံ

ငါးလည်းဖမ်းသေးသမို့

ဘက်စုံတော်တဲ့ မြို့မုံရွာ

ပညာရေးကြည့်ဦးမလား

The Whole Burma Top တွေ တဖွားဖွား

လက်မှုဆိုလည်းသူမတူ

ကျောက်ကာကယွန်းထည်

ပုဂံတောင် ရင်သပ်ရတယ်လေ။  ။​

 

နိုင်ငံရေးဆိုလည်းထိပ်ဆုံးက

အောင်ဆန်းကြေးရုပ်ကိုကြည့်ထား ဒါမုံရွာပဲ

၉၀(၁၉၉၀)တုန်းက

လမ်းတစ်လျောက်လုံးဖယောင်းတိုင်ထွန်း

မီးလင်းခဲ့တဲ့မြို့

''မုံရွာကကွယ်လိမ္မာတယ်''လို့ လူထုခေါင်းဆောင်ချီးမွမ်းခဲ့တဲ့မြို့

နွေဦးမှာလည်းကြည့်ထား

မုံရွာလည်း လက်မနှေး 

အာဏာရှင်ပြေးဖို့အရေး ဒေါင်းသွေးနီချီတက်

အားလုံးဟာ ''ဝေမိုးနိုင်''ပါပဲ။

အသံမတိတ် အလံမလိပ်လို့

ဖိနှိပ်ခံ ဘုရားနီလမ်းမှာ

ကြွေကြခဲ့တဲ့ အလွှာပေါင်းစုံကပန်းမျိုးစိတ်တွေ.....

ရင်ထဲမှာ ကမ္ဘာ မကြေဘူး

နွေဦးရဲ့လေရူးကို အာဇာနည်လမ်းမှာအန်တုကြမယ်

တပ်ဦးအလံနေ့တိုင်းထူ

အောင်ဘူတာဆိုက်ရမယ်ပ

မုံရွာအကြောင်း

မုံရွာကသူတွေဘဲကောင်းကောင်းသိတယ်

ချီတက်ကြ ရှေ့ဆောင်ပြကြ

မီးတုတ်ကိုရှို့ကြ ရဲရင့်မှုကို ပြသ ...။ ။

 

ပြောမဆုံးပေါင် တောသုံးတောင်မို့

မုံရွာသတ္တိ နိုင်ငံလည်းသိတယ်

ကမ္ဘာ လည်းသိတယ်

ငါတို့လည်းသိတယ် သူတို့လည်းသိတယ်

မုံရွာအကြောင်း မုံရွာသိတယ်။   ။

 

   Myat Minn Treasure-မြတ်နွေဦး

       

မုံရွာပင်မသပိတ်စစ်ကြောင်းရဲဘော်များနှင့်ကျဆုံးသွားသောမုံရွာသူရဲကောင်းများအားအလေးပြုဂုဏ်ပြုလျက်။